Tim Krabbé, Het Gouden Ei, Amsterdam, Prometheus, 1984 (98 blz.)

Rex Hofman is met zijn vriendin Saskia op vakantie. Bij een tankstation ontmoet Saskia Raymond Lemorne. Raymond is scheikunde leraar met rare, gevaarlijke gedachten. Hij wilt de perfecte moord plegen. Het mislukt vaak totdat hij Saskia tegenkomt.

Na acht jaar weet Rex, die dan getrouwd is met Lieneke, nog niet wat er met Saskia gebeurd is. Rex plaatst overal advertenties, hierop reageert Raymond. Raymond zal Rex vertellen wat er met Saskia is gebeurd als hij hetzelfde lot zal ondergaan. Rex stemt toe, neemt dan net als Saskia een slaapmiddel. Raymond begint te vertellen. Rex wordt wakker in een kist en begrijpt het. Ze is levend begraven, net als hij.

Op de voorkant zie je een Total tankstation, het is donker en rustig. Bij zo een tankstation is Saskia ontvoerd. Het was toen ook zo donker en rustig. De achtergrond is zwart, omdat dat de kleur van de dood is. Ook brengt het een spannende sfeer zodat je het boek wilt lezen. 

Op de achterkant zie je Tim Krabbé. Hij is de schrijver van het boek. Links van hem zie je Prometheus staan, dat is de uitgever van het boek. Ook zie je een man die levend is begraven. Dit verwijst naar Saskia en Rex die beiden levend zijn begraven.












De stijl waarin Tim Krabbé dit verhaal heeft geschreven is kort en krachtig. Vandaar dat het boek niet zoveel bladzijden heeft. Hij schrijft alles zo kort mogelijk op en heeft geen woord te veel gebruikt. De woordkeuze is makkelijk en er zijn geen onnodige bijzinnen. Bijvoorbeeld: 'Rex Hofman was spoorloos verdwenen.' Het is gewoon kort en krachtig, geen woord te veel of te weinig en makkelijk te begrijpen voor iedereen.

Beste Raymond Lemorne,

Je idee om iemand levend te begraven is best wel origineel. Ik vroeg mij daarom af hoe je erop bent gekomen om dat iemand aan te doen. Heb je het misschien ooit in een boek gelezen of dacht je bij een begrafenis, 'hmm hoe zou het zijn om dat iemand aan te doen die nog leeft?' Heb je Lex en Saskia nog iets meegegeven, bijvoorbeeld een licht of misschien zelfs een mobiel? Heb je er ooit spijt van gehad? De politie en media zijn actief opzoek naar Rex en Saskia, denk je dat ze ooit gevonden zullen worden? En zo ja, zullen ze er ooit achter komen dat jij dit hebt gedaan? Ik hoop dat je na deze actie je rare gedachtes eindelijk voorbij zijn, zodat je weer rustig scheikundeleraar kunt zijn en een normaal leventje kan opbouwen. Hou je taai en ik kijk uit naar je mailtje terug.

Met vriendelijke groet,

Stijn Groenveld  

Beste Stijn Groenveld,

Hoi Stijn, leuk dat je hebt meegekregen van wat er is gebeurd met Rex en Saskia. Ik zag dat het veel op het nieuws en in de kranten was. Ik heb mijn hele leven en rare en gevaarlijke gedachtes. Helaas blijf ik deze altijd hebben. Het is iets dat ik sinds mijn geboorte heb en mijn kinderen zullen het ook hebben. Ik zag een keer op tv een moordserie. In een aflevering werd er een man levend begraven nadat hij werd ontvoerd door een aantal mannen. Ik denk dat ik mijn inspiratie daarvandaan heb gehaald. Ik had toen ik Saskia had begraven een aansteker in haar kist gedaan, zodat ze wist wat er gebeurd is met haar. Ik heb Rex dit niet meegegeven, want ik had geen aansteker mee toen ik hem ging begraven. Ik heb nooit spijt gehad van mij daden. Ik weet dat het fout is, maar als ik zo een idee heb kan ik er niet meer van afwijken. Het moet dan gewoon gebeuren. Ik denk niet dat de politie ze ooit zal vinden. Zelfs al zouden ze hun vinden, dan is er nog steeds geen aanwijzing naar mij toe. Ik heb nog wel is rare en gevaarlijke gedachtes, maar de drang om ze waar te maken is veel minder groot dan vroeger. Bedankt voor je mailtje.

Met vriendelijke groet,

Raymond Lemorne

Martin Bril, Vader en dochters, Amsterdam, Prometheus, 2008 (128 blz.)

Weblogopdracht 3

De auteur
Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 – Amsterdam, 22 april 2009) was een Nederlandse columnist, schrijver en dichter. Hij groeide op in Dieren, Drachten en 't Harde. Vanaf 1978 studeerde Bril filosofie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij voltooide zijn studie niet. In deze periode kampte Bril met een alcohol-, coke-, gok- en seksverslaving. Als freelance publicist werkte hij voor onder andere Het Parool, Vrij Nederland, NRC Handelsblad, VPRO (radio) en De Morgen. In 1997 schreef hij voor Het Parool, waar hij op dat moment reeds in dienst was, een serie columns over het proces tegen drugsbaas Johan 'De Hakkelaar' Verhoek. Eveneens in 1997 won hij de Pop Pers Prijs, voor een reeks artikelen over popmuziek in Vrij Nederland. Een jaarlijks terugkerend onderwerp in zijn columns was de zogeheten rokjesdag, die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. De bekendheid die Bril gaf aan dit begrip leidde ertoe dat het in de Dikke Van Dale werd opgenomen.
Martin Bril heeft vele boeken geschreven, waaronder Tout va bien, Zweedse liefde en Mijn leven als hond.

Ik heb wel eens boeken van hem gelezen, maar de indeling van dit boek had ik niet verwacht. Het zijn namelijk allemaal kleine verhaaltjes van 3 bladzijden over zijn leven en vooral over zijn dochters.

1. Ja, het boek gaat over zijn leven en over hoe hij zijn dochters opvoedt. Het thema van het boek is familie, dus dat sluit gaat aan bij de Martin Bril.
2. In de columns is hij zelf de hoofdpersoon dus het verband is dat de auteur de hoofdpersoon is. 

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Martin_Bril

Thematiek 
Je kan in het boek verschillende thematieken vinden. Het gaat vooral over familie, maar er komen ook veel vrienden en soms ook vijanden voor in de columnbundel. Bril beschrijft de problematiek van een vader die zijn twee dochters ziet opgroeien. Er komen veel morele conflicten voor in de verhaaltjes tussen vader en dochters. Dit is natuurlijk een bekend probleem met pubers. Worden pubers nou echt benadeelt door de media en overheid omdat ze vaak verkeerde beslissingen nemen of is dat voor hun eigen bestwil? Ik vind dat de overheid invloed mag hebben op bepaalde dingen. Vooral dingen die kwetsend kunnen zijn voor de toekomst. Toch moeten de meeste dingen gewoon aangeleerd worden door de ouders of verzorgers. Ik denk dat dit de beste en meest natuurlijke manier is. Het is jammer dat er ook kinderen zijn die slecht opgevoed zijn en dingen doen die ten koste gaan van het plezier van anderen zoals de alcoholleeftijd. Die is naar 18 gegaan omdat sommige 16/17 jarige zich niet kunnen gedragen. Dit gaat ten koste van andere pubers die gewoon een leuke avond willen hebben met een drankje, maar die dat nu dus niet meer kunnen. Gelukkig zijn er ook pubers die niet perse een drankje nodig hebben om gezellig te zijn. Er wordt zelfs soms gezegd dat de overheid de leeftijd naar 21 wil verhogen. Ik denk dat dit al helemaal onzin is, want als je dat zou doen dan zal al helemaal niemand zich meer aan de regels houden. Dat wordt nu al bijna niet gedaan namelijk. 

Stijl
De bundel 42 columns die als gemeenschappelijk thema het opgroeien van de auteur zijn dochters hebben. In het eerste verhaaltje is de jongste dochter 7 en in het laatste verhaaltje is ze 13. De verhalen hebben elk dezelfde lengte, ongeveer 2.5 bladzijde en dat komt natuurlijk omdat ze van oorsprong uit de krant komen. Alleen het laatste verhaaltje is langer, want die is afkomstig uit de zaterdagbijlage van De Volkskrant. De taalgebruik is niet moeilijk en is gewoon vloeiend leesbaar. Dat moet ook wel als het in de krant komt.

Fantasie & creativiteit

Verbetering 1.
Ik vind dat Bril ergens in het begin van zijn boek had moeten schrijven dat het allemaal kleine verhaaltjes zijn, want toen ik begon aan het boek dacht ik dat het gewoon allemaal hoofdstukken waren. Dat bleek na een aantal 'hoofdstukken' dus niet zo te zijn.
Verbetering 2. 
In zijn verhaaltjes gaat hij soms ineens over naar zijn gedachtes in plaats van wat er om hem heen gebeurt. Dit wordt soms onduidelijk aangegeven in zijn verhaaltjes.

Herschrijfopdracht
Aangezien mijn boek een columnbundel is herschrijf ik één van zijn columns in het kort.

Gewoonten
Ik reed samen met mijn jongste dochter door het park naar school. Ze is net zeven en kan al als de beste zonder handen fietsen. Ik vind dat eigenlijk best eng dacht ik. 'Handen aan het stuur' zei ik dus. Ze pakt met een ruk haar stuur weer vast. Je vond het eigenlijk helemaal niet leuk dat je dat zei, maar het is een gewoonte. Ze deed me aan beetje aan mijn jeugd denken. Ik mocht ook nooit zonder handen fietsen en als mijn moeder vroeg hoe het op school was zei ik 'ohh, gewoon.' Des te ouder je wordt hoe minder je gaat praten met je ouders. En als je dan rond de 30 bent heb je ze ineens weer heel erg nodig. Gelukkig staan ze altijd voor je klaar. 
We fietste weer verder toen mijn dochter zei 'De kerstman komt weer bijna langs'. Ik moest er niet aan denken. Al die familie en cadeau's, ze maken me nog een keer failliet. Kerstbomen binnen halen, versiering kopen en een kerstdiner. Oplopende spanningen met de onvermijdelijke teleurstellingen. 'Gelukkig bestaat hij niet' zei ik plagerig. Dat stelde ze niet erg op prijs, maar dat kon mijn vermaak er niet minder op maken. 
We kruisten een drukke straat en gelukkig had mijn dochter haar stuur weer in haar handen gepakt. We reden langs een kruis waar een paar weken geleden een man is aangereden door een motor. Ze hadden het beiden niet overleefd. Er hing een lekkere geur in de lucht van een net geopende bakker aan het eind van de straat. Het deed me denken aan mijn jeugd. Ik ben zelf namelijk in deze straten opgegroeid dus ik weet precies hoe en wat. 'Ga je vanavond tennissen?' vroeg mijn dochter ineens. Hoezo dan, 'wil je mee?' Vroeg ik met volle hoop. Ooh nee gewoon zei ze weer eens. Het maakt de tenniservaring er niet beter op, maar het is altijd gezellig om iets met je kinderen te doen. 
We waren bijna bij school. Het was lekker weer en achter het Centraal Station kwam de zon op. Wie regelmatig zijn goede gewoonten herhaald hoeft geen rede te hebben om ongelukkig te zijn. En van alle gewoonten zijn het naar school gaan en het zien opgroeien van je kinderen de mooiste.















                                                                                                   

Godfried Bomans, Erik of het klein insectenboek, Amsterdam, Meulenhoff Boekerij, 1940 (129 blz.)

Weblogopdracht H4

Godfried Jan Arnold Bomans (Den Haag, 2 maart 1913 - Bloemendaal, 22 december 1971) was een Nederlandse schrijver, columnist en mediapersoonlijkheid. Hij heeft meer dan 60 boeken geschreven en heeft vele andere geschriften op zijn naam staan. Hij heeft tijdens zijn leven weinig officiële erkenning gekregen, in ieder geval niet in de vorm van een literaire prijs. De literaire kritiek weet nog altijd niet goed wat ze met hem aan moet.

 Hij is het vierde kind van vader Johannes Bomans en moeder Arnoldina Reynart. Na Godfried worden nog drie kinderen geboren. In augustus 1913 verhuist het gezin naar Haarlem. Met die stad zal Godfried Bomans de rest van zijn leven hartstochtelijk verbonden blijven. Zijn opvoeding in het katholieke gezin is echter zeer streng en Bomans’ relatie met zijn vader is moeizaam.

Al op het Triniteitslyceum in Overveen openbaart zich het schrijverstalent van Godfried Bomans. Hij publiceert veel in de schoolkrant en zetelde zelf ook al gauw in de redactie. Na het halen van het gymnasiumdiploma schrijft Bomans zich in voor de rechtenstudie in Amsterdam. Als student ontwikkelt hij zijn schrijverschap steeds verder. In 1937 verschijnt zijn officiële debuut, Memoires of gedenkschriften van Mr. P. Bas. Deze humoristische ‘memoires’ van de gefingeerde politicus Pieter Bas trekken meteen de aandacht. De studie rechten in Amsterdam bevalt Bomans niet. In 1939 verhuist hij naar Nijmegen om daar wijsbegeerte en psychologie te gaan studeren. Het katholieke Nijmegen ligt hem veel meer. In Nijmegen ontmoet hij Gertrud Maria Verscheure, bijgenaamd ‘Pietsie’, met wij hij in 1944 trouwt. Het kerkelijk huwelijk kan vanwege de oorlog pas in augustus 1945 worden voltrokken. Godfried en Pietsie Bomans krijgen één dochter: Eva. Zij werd geboren in 1960.

Bomans’ grote doorbraak vindt plaats in het begin van de oorlog. In 1941 verschijnt Erik of Het klein insectenboek, een sprookjesachtig verhaal over het jongetje Erik dat verdwaalt in een fantastische dierenwereld. Het boek beleeft vele herdrukken. Dat juist dit sprookjesboek in de oorlog zo aanslaat, is waarschijnlijk geen wonder. Het boek stelt een warme fantasiewereld tegenover een harde bezetting. Tijdens de oorlog vertoeft Bomans zelf allesbehalve in een fantasiewereld. In 1941 overlijdt zijn vader. In 1943 neemt hij Joodse onderduikers in huis. Hij wordt er door de staat Israël voor gehuldigd met de Yad Vashem-onderscheiding. Aan het einde van de oorlog moet Bomans zelf onderduiken om tewerkstelling te vermijden.

Landelijke bekendheid kreeg Bomans opnieuw door optredens in radio- en televisieprogramma's, zoals Kopstukken en Bomans in triplo. Hij werd een mediapersoonlijkheid, voor die tijd een nieuw fenomeen. Uitzendingen zoals Bomans in Vlaanderen en Bomans in Israël vestigden de aandacht even sterk op hemzelf als op zijn onderwerpen.

In 1971 verbleef Bomans, op uitnodiging van VARA en AVRO, een week alleen op het onbewoonde waddeneiland Rottumerplaat. Hij maakte er dagelijkse radioverslagen, getiteld Alleen op een eiland, over zijn ervaringen met de tv-showman Willem Ruis als zijn gesprekspartner in Warffum. Deze radioverslagen zijn als luisterboek in 2006 op 6 cd's verschenen. Het primitieve verblijf lag hem niet; vrijwel zeker heeft het hem een terugslag bezorgd in zijn gezondheid.

Godfried Bomans stierf op 22 december 1971 op 58-jarige leeftijd aan een hartaanval en werd op kerstavond begraven op het Sint Adelbertskerkhof in Bloemendaal (graf 1235).

Bronnen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Godfried_Bomans#Over_Godfried_Bomans

http://www.letterkundigmuseum.nl/Default.aspx?tabid=92&BiographyID=99&BiographyName=GodfriedBomans&Mode=BiographyDetails

Lofrede:

Erik of het kleine insectenboek is één van de bekendste werken van Godfried Bomans. Het boek was een grote doorbraak en beleeft vele herdrukken. Het is niet zo raar dat zo een sprookjesboek zo aanslaat in de oorlog. Het stelt een mooie fantasiewereld tegenover een harde bezetting. Het is een erg bekend boek, je hoeft maar een paar kenmerken te noemen en de meeste mensen weten meteen waar je het over hebt. Er is ook een film van gemaakt.

Voordat ik het boek ging lezen had ik de film al gezien, dus ik wist wel ongeveer wat ik kon verwachten. Ik vond de film wel grappig, maar ik vond het boek minder leuk. Ik ben sowieso niet een groot fan van boeken lezen en stel ik een film meer op prijs. Ik vind het boek namelijk een beetje kinderachtig, dit is natuurlijk niet zo raar want het is een sprookje dat gaat over insecten. Toch vind ik het een beetje jammer dat wij dit op onze leeftijd nog moeten lezen. Er zijn vele andere boeken die heel wat spannender en leuker zijn om te lezen en waar je qua schrijfstijl meer van kan leren.

Wat ik wel leuk vond van het boek dat niet zo duidelijk terug komt in de film is dat als Erik zijn toets moet maken hij dan antwoorden opschrijft die hij heeft meegemaakt in zijn droom. Het is inspirerend hoe zo een jongetje helemaal kan opgaan in zijn fantasie en dat in de echte wereld toepast.

Reclamecampagne:

Kent u de film Erik of het klein insectenboek? En wilt u meer te weten komen over het verhaal en de schrijver?

Ga naar http://www.nederlandleest.nl/poster/ en maak uw eigen poster of download nu de app in de appstore! Als bibliotheeklid kun je Erik of het klein insectenboek (met veel bijzondere extra's) gratis in ophalen in je bibliotheek tijdens Nederland Leest.

Lees meer op http://www.nederlandleest.nl/! 

Stijn Groenveld H4B