De auteur
Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 – Amsterdam, 22 april 2009) was een Nederlandse columnist, schrijver en dichter. Hij groeide op in Dieren, Drachten en 't Harde. Vanaf 1978 studeerde Bril filosofie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij voltooide zijn studie niet. In deze periode kampte Bril met een alcohol-, coke-, gok- en seksverslaving. Als freelance publicist werkte hij voor onder andere Het Parool, Vrij Nederland, NRC Handelsblad, VPRO (radio) en De Morgen. In 1997 schreef hij voor Het Parool, waar hij op dat moment reeds in dienst was, een serie columns over het proces tegen drugsbaas Johan 'De Hakkelaar' Verhoek. Eveneens in 1997 won hij de Pop Pers Prijs, voor een reeks artikelen over popmuziek in Vrij Nederland. Een jaarlijks terugkerend onderwerp in zijn columns was de zogeheten rokjesdag, die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. De bekendheid die Bril gaf aan dit begrip leidde ertoe dat het in de Dikke Van Dale werd opgenomen.
Martin Bril heeft vele boeken geschreven, waaronder Tout va bien, Zweedse liefde en Mijn leven als hond.
Ik heb wel eens boeken van hem gelezen, maar de indeling van dit boek had ik niet verwacht. Het zijn namelijk allemaal kleine verhaaltjes van 3 bladzijden over zijn leven en vooral over zijn dochters.
1. Ja, het boek gaat over zijn leven en over hoe hij zijn dochters opvoedt. Het thema van het boek is familie, dus dat sluit gaat aan bij de Martin Bril.
2. In de columns is hij zelf de hoofdpersoon dus het verband is dat de auteur de hoofdpersoon is.
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Martin_Bril
Thematiek
Je kan in het boek verschillende thematieken vinden. Het gaat vooral over familie, maar er komen ook veel vrienden en soms ook vijanden voor in de columnbundel. Bril beschrijft de problematiek van een vader die zijn twee dochters ziet opgroeien. Er komen veel morele conflicten voor in de verhaaltjes tussen vader en dochters. Dit is natuurlijk een bekend probleem met pubers. Worden pubers nou echt benadeelt door de media en overheid omdat ze vaak verkeerde beslissingen nemen of is dat voor hun eigen bestwil? Ik vind dat de overheid invloed mag hebben op bepaalde dingen. Vooral dingen die kwetsend kunnen zijn voor de toekomst. Toch moeten de meeste dingen gewoon aangeleerd worden door de ouders of verzorgers. Ik denk dat dit de beste en meest natuurlijke manier is. Het is jammer dat er ook kinderen zijn die slecht opgevoed zijn en dingen doen die ten koste gaan van het plezier van anderen zoals de alcoholleeftijd. Die is naar 18 gegaan omdat sommige 16/17 jarige zich niet kunnen gedragen. Dit gaat ten koste van andere pubers die gewoon een leuke avond willen hebben met een drankje, maar die dat nu dus niet meer kunnen. Gelukkig zijn er ook pubers die niet perse een drankje nodig hebben om gezellig te zijn. Er wordt zelfs soms gezegd dat de overheid de leeftijd naar 21 wil verhogen. Ik denk dat dit al helemaal onzin is, want als je dat zou doen dan zal al helemaal niemand zich meer aan de regels houden. Dat wordt nu al bijna niet gedaan namelijk.
Stijl
De bundel 42 columns die als gemeenschappelijk thema het opgroeien van de auteur zijn dochters hebben. In het eerste verhaaltje is de jongste dochter 7 en in het laatste verhaaltje is ze 13. De verhalen hebben elk dezelfde lengte, ongeveer 2.5 bladzijde en dat komt natuurlijk omdat ze van oorsprong uit de krant komen. Alleen het laatste verhaaltje is langer, want die is afkomstig uit de zaterdagbijlage van De Volkskrant. De taalgebruik is niet moeilijk en is gewoon vloeiend leesbaar. Dat moet ook wel als het in de krant komt.
Fantasie & creativiteit
Verbetering 1.
Ik vind dat Bril ergens in het begin van zijn boek had moeten schrijven dat het allemaal kleine verhaaltjes zijn, want toen ik begon aan het boek dacht ik dat het gewoon allemaal hoofdstukken waren. Dat bleek na een aantal 'hoofdstukken' dus niet zo te zijn.
Verbetering 2.
In zijn verhaaltjes gaat hij soms ineens over naar zijn gedachtes in plaats van wat er om hem heen gebeurt. Dit wordt soms onduidelijk aangegeven in zijn verhaaltjes.
Herschrijfopdracht
Aangezien mijn boek een columnbundel is herschrijf ik één van zijn columns in het kort.
Gewoonten
Ik reed samen met mijn jongste dochter door het park naar school. Ze is net zeven en kan al als de beste zonder handen fietsen. Ik vind dat eigenlijk best eng dacht ik. 'Handen aan het stuur' zei ik dus. Ze pakt met een ruk haar stuur weer vast. Je vond het eigenlijk helemaal niet leuk dat je dat zei, maar het is een gewoonte. Ze deed me aan beetje aan mijn jeugd denken. Ik mocht ook nooit zonder handen fietsen en als mijn moeder vroeg hoe het op school was zei ik 'ohh, gewoon.' Des te ouder je wordt hoe minder je gaat praten met je ouders. En als je dan rond de 30 bent heb je ze ineens weer heel erg nodig. Gelukkig staan ze altijd voor je klaar.
We fietste weer verder toen mijn dochter zei 'De kerstman komt weer bijna langs'. Ik moest er niet aan denken. Al die familie en cadeau's, ze maken me nog een keer failliet. Kerstbomen binnen halen, versiering kopen en een kerstdiner. Oplopende spanningen met de onvermijdelijke teleurstellingen. 'Gelukkig bestaat hij niet' zei ik plagerig. Dat stelde ze niet erg op prijs, maar dat kon mijn vermaak er niet minder op maken.
We kruisten een drukke straat en gelukkig had mijn dochter haar stuur weer in haar handen gepakt. We reden langs een kruis waar een paar weken geleden een man is aangereden door een motor. Ze hadden het beiden niet overleefd. Er hing een lekkere geur in de lucht van een net geopende bakker aan het eind van de straat. Het deed me denken aan mijn jeugd. Ik ben zelf namelijk in deze straten opgegroeid dus ik weet precies hoe en wat. 'Ga je vanavond tennissen?' vroeg mijn dochter ineens. Hoezo dan, 'wil je mee?' Vroeg ik met volle hoop. Ooh nee gewoon zei ze weer eens. Het maakt de tenniservaring er niet beter op, maar het is altijd gezellig om iets met je kinderen te doen.
We waren bijna bij school. Het was lekker weer en achter het Centraal Station kwam de zon op. Wie regelmatig zijn goede gewoonten herhaald hoeft geen rede te hebben om ongelukkig te zijn. En van alle gewoonten zijn het naar school gaan en het zien opgroeien van je kinderen de mooiste.
